เยี่ยมผู้ป่วยอย่างไร
ให้ดีต่อใจกับทุกฝ่าย

ระหว่างเยี่ยม

• สังเกตท่าที บรรยากาศ และรับฟังผู้ป่วยก่อน ไม่ผลีผลามในการพูดหรือทำอะไร
• ไม่เสียงดัง หรือทำอะไรที่อาจเป็นการรบกวนผู้ป่วย
• อย่าด่วนตัดสิน คิดว่าตนเองรู้ เข้าใจดี หรือพยายามให้คำแนะนำสั่งสอน หรือออกคำสั่งกับผู้ป่วย

คำพูดที่ควรระวัง

• “สู้ๆ”
  ผู้ป่วยบางคนรู้สึกไม่ดีกับคำนี้ เพราะอาจรู้สึกว่าเค้าต้องสู้ต้องผ่านอะไรมามากมายพอแล้ว ไม่ต้องการที่จะสู้อีก หรือเหมือนกับว่าเค้ายังไม่สู้มากพออีกหรือ
• “ทำใจนะ”
  ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าทำอะไรไม่ได้แล้ว มาถึงทางตัน อาจทำให้ผู้ป่วยรู้สึกสิ้นหวังได้
  อาจเปลี่ยนมาใช้คำว่า “หมอ(หรือผู้ดูแล)จะช่วยดูแลรักษากันอย่างเต็มที่นะ”
• “เดี๋ยวก็หาย”
  ผู้ป่วยหลายรายรู้ตัวดีว่าอยู่ในสถานะที่รักษาไม่หาย จึงอาจรู้สึกว่าผู้พูดก็พูดไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้พูดในสิ่งที่จริง
• “ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องตกใจนะ โชคดีนะที่ตรวจเจอเร็ว”
  • ผู้ป่วยร้ายแรงส่วนใหญ่มักรู้สึกตรงกันข้ามหรือขัดแย้งกับคำปลอบโยนเหล่านี้
    เพราะเขามักตกใจ เห็นเป็นเรื่องใหญ่ และไม่ใช่เรื่องโชคดี ไม่ว่าจะตรวจพบช้าหรือเร็ว

คำพูดและท่าทีที่เสริมกำลังใจ

• “เป็นกำลังใจให้นะ ถ้ามีอะไรที่เราช่วยได้ก็ยินดี ขอให้บอก”
• การให้กำลังใจ บางครั้งไม่ต้องทำอะไรเลย
  • เพียงอยู่เคียงข้าง ให้เขาเห็นว่าเราเป็นที่พึ่งที่รับฟังสำหรับเขาได้
  • รับฟัง ทุกสิ่งที่เขาอยากพูด อยากระบาย โดยไม่โต้แย้งสั่งสอน
  • หากสนิทสนม อาจสัมผัสร่างกายผู้ป่วยได้ตามความเหมาะสมและคุ้นเคย

ผู้ป่วยมักบอกว่า…ท่าทีและภาษากาย เป็นสิ่งที่แสดงความห่วงใยได้ดีกว่าคำพูด

วางตัวเป็นปกติ พูดคุยเรื่องทั่วไป

• วางตัวเองให้เท่ากับเขา ในฐานะเพื่อน ด้วยการฟังมากกว่าสอน
  ไม่ว่าเราจะอายุมากกว่าเขา หรือมีสถานะแบบใดก็ตาม
• วางตัวให้เป็นปกติ
  ไม่แสดงออกถึงความสงสาร เศร้าใจ หรือห่วงใยจนมากเกินไป เพราะจะทำให้ผู้ป่วยรู้สึกว่าตัวเองนั้นอ่อนแอ ด้อยกว่า อาการแย่แล้วจนคนอื่นได้แต่ต้องเป็นห่วง
• พูดคุยเรื่องทั่วไป เรื่องที่ทำให้รู้สึกดี ไม่ต้องถามเรื่องโรคก็ได้
  เพราะผู้ป่วยผู้ดูแลมักต้องตอบเรื่องนี้กับทุกคนที่มาเยี่ยม
  หลีกเลี่ยงการคุยแต่เรื่องโรค นอกจากผู้ป่วยอยากเล่าให้ฟัง เพื่อให้ไม่ต้องวกวนจมอยู่กับแต่ความเจ็บป่วย